خاک همان خصمِ قوی‌گردن است

چرخ همان ظالم گردن‌زن است

صیدگرش گفت «شب آبستن است

این غم یکروزه برای من است

طبع جهان از خلل آبستن است

گر خللی رفت خطا بر من است

دوستی هر که ترا روشن است

چون دلت انکار کند دشمن است

طرهٔ‌شان دزد ولایت زن است

نرگس شان آهوی شیر افگن است

عهد جوانی که بهار تن است

نسبتش اینک هم ازین گلشن است

چشم منی بر همه کس روشن است

خانه تو خانه چشم من است

سینه ز تو روزن و چشم دلم

بهر تماشای تو بر روزن است

دل به درت محرم و جان نیز هم

[...]

روی زمین کش نه سر و نی بن است

در نظرش چون روی یک ناخن است

جامی اگر دیده تو روشن است

در دلت از روضه جان روزن است

بازوی تو گر به مثل آهن است

پوست اگر بر تن تو جوشن است

خلدبرین ساحت این گلشن است

خامه در او بلبل دستان زن است

هر که در این خاک عداوت فن است

خاک شود آخر اگر آهن است

پرتو جمعی ز سر یک تن است

مجلسی از مشعله‌ای روشن است

خاک درش کاصل دوای تن است

کوثر و تسنیم روان من است

جان توئی و هردو جهانت تن است

مهر و مه از نور رخت روشن است

دیده تحقیق ز من روشن است

سلطنت فضل ز طبع من است

خاک همان خصم قوی گردن است

باد همان دشمن مرد افکن است

عشق کزو مزرع جان روشن است

یک شررش آتش صد خرمن است

مینویِ عشقم من و عشقم فن است

وان همه شیدایی و شور از من است

لیک چو آن از پی دانستن است

جرئت اظهار وی اندرمن است