بی نفسی را که زبون غم است

یاری یاران مددی محکم است

توشه ز دین بر که عمارت کم است

آب ز چشم آر که ره بی‌نم است

سنگ بسی در طرف عالم است

آنچه ازو لعل شود آن کم است

حسن تو کاندیشه به کارش گم است

کی به حد معرفت مردم است

پرده برافگن که گه والضحی است

زانکه رهی در تو و در خود گم است

بارگی آهسته تر، ای هوشیار

[...]

مایهٔ هر دزد، که در عالم است

گر چه فزون ست، به قیمت کم است ؟

هر چه ز صنعت به همه عالم است

هست در ایشان و زیادت هم است

لفظ اللّه اسم اسم اعظم است

صورت این اسم اعظم آدم است

هر چه دگر در همه عالم است

آن همه از بهر بنی آدم است

باز بیان کرد که او در غم است

روز و شبان با غم تو همدم است

انجمن جمع همه عالم است

رونق آن انجمن از آدم است

در سعت دایره دل گم است

آن همه چون قطره و دل قلزم است

گوهر آدم اگر از درهم است

خر که زرش بار کنی آدم است

طبع مرا معجزه مریم است

شاید اگر زاده مسیحا دم است

در ته این پرده که خم در خم است

غیر تو کس با تو کجا محرم است

بیش نگویم ز جهان یا کم است

رشتهٔ کار همه سردرگم است

با جبروتش که دو عالم کم است

اول ما و آخر ما یکدم است

بود وجود همه اشیا دم است

کلی آن دم نفس خاتم است

با جبروتت که دو عالم کم است

اول ما آخر ما یک دم است

دیو دنی آدم نامحرم است

دیو به معنی به صور آدم است

گفت هر آنکس که از او برد ماست

به به از این ماست که در خوان ماست