باز مرا عشق گریبان گرفت

باز دلم دامن جانان گرفت

عشق بتان آفت جان و دلست

وای برای کو پی ایشان گرفت

سرو بدید آن قد و حیران بماند

[...]

از بن دندان سر دندان گرفت

داد بشکرانه کم آن گرفت

گرچه در آن غم دلش از جان گرفت

هم جگر خویش به دندان گرفت

آمد و گِردَش دو سه جولان گرفت

نیفه روباه به دندان گرفت

شوق توام باز گریبان گرفت

اشک دوان آمد و دامان گرفت

سهل بود ترک دو عالم، ولی

ترک رخ و زلف تو نتوان گرفت

جان منی، بی تو نفس چون زنم

[...]

شوق توام باز گریبان گرفت

اشک دوان آمد و دامان گرفت

سهل بود ترک دو عالم، ولی

ترک رخ و زلف تو نتوان گرفت

جان منی، بی تو نفس چون زنم

[...]

گل که اقالیم گلستان گرفت

در ره تو شغل مغیلان گرفت

عقل گران‌، جان پی برهان گرفت

رهزن ‌حس ره به‌ دل و جان گرفت

هر طرفی سنگ سیه‌جان گرفت

راست شد و پیکر انسان گرفت

تا که سر از سجدهٔ شکران گرفت

دیو غرورش ز گریبان گرفت

موشک چندی، چو بدینسان گرفت

رنج ز تن، درد ز دندان گرفت