موبد‌ی از کشور هندوستان

رهگذر‌ی کرد سوی بوستان

مرحله‌ای دید مُنَقَّش رباط

مملکتی یافت مُزَوَّر بساط

غنچه به خون بسته چو گردون کمر

[...]

خیز و وداعی بکن ایام را

از پس‌ِ دامن فکن این دام را

مملکتی بهتر ازین ساز کن

خوشتر ازین حجره دری باز کن

چون دل و چشمت به ره آورد سر

[...]

با دو حکیم از سر هم‌خانگی

شد سخنی چند ز بیگانگی

لاف منی بود و توی برنتافت

ملک یکی بود و دوی برنتافت

حق دو نشاید‌، که یکی بشنوند

[...]

پیری عالم نگر و تنگی‌اش

تا نفریبی به جوان رنگی‌اش

بر کف این پیر که برنا وَشَست

دسته گلی می‌نگری، و آتش‌ست

چشمه سراب است فریبش مخوَر

[...]

کعبه‌روی عزم ِ ره آغاز کرد

قاعدهٔ کعبه‌رو‌ان ساز کرد

زآنچه فزون از غرض‌ِ کار داشت

مبلغ‌ِ یک بدرهٔ دینار داشت

گفت فلان صوفی‌ِ آزاد‌مرد

[...]

ای شده خشنود به یکبارگی

چون خر و گاوی به علف‌خوارگی

فارغ ازین مرکزِ خورشید گَرد

غافل از این دایرهٔ لاجورد

از پیِ صاحب‌خبر‌ان است کار

[...]

پادشهی بود رعیت شکن

وز سر حُجت شده حَجاج‌فن

هرچه به تاریک شب از صبح زاد

بر در او درج شدی بامداد

رفت یکی پیش ملک صبحگاه

[...]

هر نفس این پردهٔ چابک رقیب

بازی‌یی از پرده برآرد غریب

نَطع پر از زخمه و رقاص نه

بحر پر از گوهر و غواص نه

از درم و دولت و از تاج و تیغ

[...]

قصه شنیدم که در اقصای مرو

بود ملک‌زاده جوانی چو سرو

مضطرب از دولتیان دیار

ملک بر او شیفته چون روزگار

تازگی‌اش را کهنان در ستیز

[...]

ای به نسیمی علم افراخته

پیش غباری علم انداخته

دِه نه و دروازه دهقان زده

مُلک نه و تخت سلیمان زده

تیغ نه‌ای زخم بی‌اندازه چیست؟

[...]

کودکی از جملهٔ آزادگان

رفت برون با دو سه همزاد‌گان

پای چو در راه نهاد آن پسر

پویه همی‌کرد و درآمد به سر

پایش از‌آن پویه درآمد ز دست

[...]

ای ز خدا غافل و از خویشتن

در غم جان مانده و در رنج تن

این من و من گو که درین قالب است

هیچ مگو جنبش او تا لب است

چون خَم ِ گردون به جهان در مپیچ

[...]

رهروی از جمله پیران کار

می‌شد و با پیر مریدی هزار

پیر در آن بادیه یک باد پاک

داد بضاعت به امینان خاک

هر یک از آن آستنی برفشاند

[...]

قلب‌زنی چند که برخاستند

قالبی از قلب نو آراستند

چون شکم از روی بکن پشتشان

حرف نگهدار ز انگشتشان

پیش تو از نور موافق‌ترند

[...]

خاصگی‌یی محرم جمشید بود

خاص‌تر از ماه به خورشید بود

کار جوان‌مرد بدان درکشید

کز همه عالم ملکش برکشید

چون به وثوق از دگران گوی برد

[...]

مجلس خلوت نگر آراسته

روشن و خوش چون مه ناکاسته

شمعْ فروزان و شکرْ ریخته

تخت زده غالیه آمیخته

دشمن جان‌ست ترا روزگار

[...]

دور خلافت چو به هارون رسید

رایت عباس به گردون رسید

نیم شبی پشت به همخوابه کرد

روی در آسایش گرمابه کرد

موی تراشی که سرش می‌سترد

[...]

ما که به خود دست برافشانده‌ایم

بر سر خاکی چه فرومانده‌ایم

صحبت این خاک ترا خار کرد

خاک چنین تعبیه بسیار کرد

عمر همه رفت و به پس گستریم

[...]

در چمن باغ چو گلبن شکفت

بلبلی با باز درآمد به گفت

کز همه مرغان تویی خاموش‌سار

گوی چرا برده‌ای آخر بیار

تا توی لب‌بسته گشادی نفس

[...]

صَبَّحَکَ الله صباح ای دبیر

چون قلم از دست شدم دستگیر

کاین نمط از چرخ فزونی کند

با قلمم بوقلمونی کند

زین همه الماس که بگداختم

[...]