ای ز صفت تیره دلان خم زده

وز صفت اهل صفا دم زده

دل نشده صاف ز نام آوری

نام برآورده به صوفیگری

شیوه صوفی چه بود نیستی

[...]

کعبه روی از سر وجد عظیم

در صف پیران حرم شد مقیم

مرغ دل او چو زدی پر و بال

رستی از این دامگه پر وبال

وجد الهیش رهاندی ز خویش

[...]

ای علم علم برافراخته

چون علم از علم سرافراخته

خویشتن از علم علم ساختی

چون عمل آمد علم انداختی

لاف درستیست علم سازیت

[...]

عالمی از چاه جهالت برون

در رهی افتاد به چاهی درون

هیچ مدد دست ندادش به راه

ماند در آن راه چو یوسف به چاه

سایه صفت در تگ چاه آرمید

[...]

ای به سرت افسر فرماندهی

افسرت از گوهر احسان تهی

زیور سر افسر ازان گوهر است

خالی ازان مایه درد سر است

گرد میان تو مرصع کمر

[...]

چون ثمر دوحه عبدالعزیز

دولت دین شد شرف ملک نیز

قاعده عدل عمر تازه کرد

ملک و خلافت به یک اندازه کرد

کوه نشینان که ز ظلم سپاه

[...]

ای چو قلم صورت خود کرده راست

میل رقم های کج از تو خطاست

تا قلم آسا به سر خود روی

گرچه همه نیک روی بد روی

هر که به یک حرف قلم کج نهاد

[...]

بود یکی شاه که در ملک و مال

عهد وزیری چو رسیدی به سال

دست قلم ساش جدا ساختی

چون قلم از بند و برانداختی

هر که گرفتی ز هوا دست او

[...]

ای تنت از شمع گدازنده تر

شعله زنان آتش شیبت ز سر

داده سر سبز تو آتش فشان

از شجر اخضر و نارش نشان

چرخ که بر فرق تو کافور ریخت

[...]

فصل خزان کز دم باد وزان

کارگه رنگرزان شد رزان

باغ جوان صورت پیری گرفت

سبزه تر رنگ زریری گرفت

برگ درختان ز سر شاخسار

[...]

ای شده با موی سیاه از غرور

از نفر موی سفیدان نفور

رخ ز سفید به سیاهی منه

نور الهی به ملاهی مدره

طفلی و چون شیر شده موی پیر

[...]

زاغی از آنجا که فراغی گزید

رخت خود از باغ به راغی کشید

زنگ زدود آیینه باغ را

خال سیه گشت رخ راغ را

دید یکی عرصه به دامان کوه

[...]

نقش سراپرده شاهیست حسن

لمعه خورشید الهیست حسن

حسن که در پرده آب و گل است

تازه کن عهد قدیم دل است

آن که شد این سلسله بنیاد ازو

[...]

دیو نژادی چو یکی تیره ابر

لب چو خم نیل کبود و سطبر

زنگ چو انگشت نیفروخته

چهره چو چوبین طبقی سوخته

مانده دهن چون دهن جیفه باز

[...]

رونق ایام جوانیست عشق

مایه کام دو جهانیست عشق

میل تحرک به فلک عشق داد

ذوق تجرد به ملک عشق داد

چون گل جان بوی تعشق گرفت

[...]

بوالهوسی بر سر راهی رسید

جلوه کنان چارده ماهی بدید

هاله شده گرد قمر معجرش

خیمه زده بر مه و خور چادرش

نغمه سرا جنبش خلخال او

[...]

بحر ازل موج کرم برگرفت

دامن ساحل همه گوهر گرفت

جوهری طبع سخن پروران

کرد نگاهی به فراست در آن

هر چه سزا بود به سفتن بسفت

[...]

فربهی از خوان سخن پروری

شاعریش کرده لقب لاغری

گفت به نظم خوش و شعر فصیح

بهر یکی خواجه فربه مدیح

خواجه مسکین چو مدیحش شنید

[...]

ای شب امید مرا ماه نو

دیده بختم به خیالت گرو

از پس سی روز برآید هلال

روی نمودی تو پس از شصت سال

سال تو چار است به وقت شمار

[...]

ساده مریدی ز جهان شسته دست

آمد و در صحبت پیری نشست

گرم نکرده به زمین جا هنوز

خاست ازان انجمن جان فروز

پیر برآشفت که تعجیل چیست

[...]