چون فتم از پای مرا دستگیر

انت نصیری و الیک المصیر

عالم ازان نور بود مستنیر

دست بزن جامی و دامانش گیر

ای ز تو شق خرقه ماه منیر

پیش تو مهر آمده فرمان پذیر

مهد مسیح از فلک آور به زیر

رایت مهدی به فلک زن دلیر

تا نزنی خیمه به پهلوی پیر

همچو دل از دل نشوی بهره گیر

پا بکش از هر چه بود زان گزیر

دامن اقبال چنین پیر گیر

دیده چو شد بهره ور اینسان ز پیر

گفتمش ای خواجه روشن ضمیر

بر لب آن چشمه وضو کرد پیر

نورفشان چهره چو بدر منیر

بانگ برآورد که ای گنده پیر

از دلت این بیخ هوس کنده گیر

سرمه ز خاک قدم عشق گیر

زنده به زیر علم عشق میر

دست بشو بهر تمسک به خیر

روی ز پندار توجه به غیر

هر درم سیم که حق فقیر

زیر زمین می کنی اش جایگیر

گر کشدت شانه به سر پنجه شیر

کشمکش او کند از جانت سیر

بر سخن بیهده کم شو دلیر

تا که ازان پایه نیفتی به زیر

بود ز بیشه به لب آبگیر

چوبکی افتاده چو یک چوبه تیر

جامی ازین قاعده دلپذیر

تا بتوانی سبق صدق گیر

در تک این چاه نشینم اسیر

تا شودم بی غرضی دستگیر

مژده رساندند که بودی دلیر

بر رمه زین پیش بسی گرگ و شیر

گرسنه و تشنه شده گوشه گیر

خون جگر می خورد اکنون چو شیر

پیر شدی شیوه پیرانه گیر

شیوه پیرانه خوش آید ز پیر