بر که پناهیم؟ تویی بی‌نظیر

در که گریزیم؟ تویی دستگیر

فتنه فرو کشتن ازو دلپذیر

فتنه شدن نیز برو ناگزیر

ز آفت این خانهٔ آفت‌پذیر

دست برآور همه را دست گیر

سلطنت اورنگ خلافت سریر

روم ستاننده‌یِ ابخاز گیر

گرچه به شمشیر صلابت‌پذیر

تاج‌سِتان آمدی و تخت‌گیر

هست ز یاری همه را ناگزیر

خاصه ز یاری که بود دستگیر

چونکه ندیدم ز ریاضت گزیر

گشتم از آن خواجه ریاضت پذیر

نیفهٔ روبه چو پلنگی به زیر

نافهٔ آهو شده زنجیر شیر

بحر به صد رود شد آرام گیر

جوی به یک سیل برآرد نفیر

نقش قبول از دل روشن پذیر

گَرد گلیم ِ سیه‌ِ تن مگیر

مشک بوَد در خشن آرام‌گیر

گشت پراکنده چو پوشد حریر

بر سر مویی سر مویی مگیر

ورنه برون آی چو موی از خمیر

گر کنم اندیشه ز گرگان پیر

یوسفی‌ام بین و به من برمگیر

در دو هنر‌نامه این نُه دبیر

نیست یکی صورتِ معنی‌پذیر

محتشمی، درد‌سری می‌پذیر

ورنه برو دامن افلاس گیر

چون بود از همنفسی ناگزیر

همنفسی را ز نَفَس وام گیر

صَبَّحَکَ الله صباح ای دبیر

چون قلم از دست شدم دستگیر

از همه باشد به حقیقت گزیر

وز تو نباشد که نداری نظیر

مشرب شیرین نبود بی زحام

دعوت منعم نبود بی فقیر

آن عرق است از بدنت یا گلاب

[...]

هین که به جان آمده‌ام دست گیر

رحم کن و بار دگر در پذیر

هر چه کنی من نکنم اعتراض

بر من اگر رفت خطایی مگیر

تیغ ز بازوی تو و سر ز من

[...]

لیک تویی چون به پی این سریر

من ندهم ، گر تو توانی بگیر !