خوب سرآغازتر از خرمی

نیک سرانجامتر از مردمی

آدمیی، آدمیی، آدمی

بسته دمی، زانک نهٔ آن دمی

آدمیی را همه در خود بسوز

آن دمیی باش اگر محرمی

کم زد آن ماه نو و بدر شد

[...]

ای که به چشم تو نیایم همی

یک نظر آخر به چو من درهمی

گفت که از مات فراموش گشت

کاش فراموش شوی یکدمی

عالم غم بی تو مرا بر دل است

[...]

مردم یک خانه و صد خرمی

خانهٔ یک مردم و صد مردمی

لیک نیفتاد به روی ز می

قالب این سکه به از آدمی

دامن وصل ار به کف آید دمی

هیچ نخواهم بجز او همدمی

ای بت سنگین دل نامهربان

گر بنوازیم چه باشد دمی

ماه نو انگشت نما شد ولی

[...]

آب حیات از لب او شبنمی

زو نبود هیچ دلی بی غمی

خاتمه این همه هست آدمی

یافته زو کار جهان محکمی

این همه خود هست ولی ز آدمی

کس نزده پیش در محرمی

گر بود این پیکر گل آدمی

زو در و دیوار ندارد کمی

داری اگر یار نداری غمی

عالم یاری‌ست عجب عالمی

داغ رضانه بدل هر غمی

ریش فروشوی زهر مرهمی

دوش به رسواشدن عالمی

بود سرم بر سر زانو دمی

محرم دل کو؟ که سرایم غمی

همنفسی کو؟ که برآرم دمی

آنچه بُوَد عشرتِ رویِ زَمی

وانچه از او کیف کند آدمی

کوس اولوالامری می‌زد همی

بندهٔ امر و سخطش عالمی

حق شهانست که گر مجرمی

مستحق عفو نماید همی

آنچه مرا در نظر آید همی

این بود و بس که اگر آدمی

خلق ز من دیده بسی خرمی

عادت مردم شده آن مردمی