با تو مرا سوختن اندر عذاب

به که شدن با دگری در بهشت

بوی پیاز از دهن خوبروی

نغزتر آید که گل از دست زشت

غربت از احسانش چنانم گذشت

کم وطن اصل فراموش گشت

آنچه به تاریخ زهجرت گذشت

بود سنه ششصد و هشتاد و هشت

عنبر و کافور معنبر سرشت

صندل خالص چو درخت بهشت

کشتی شه تیز تر از تیر گشت

در زدن چشم ز دریا گذشت

گرد سرش کرد موذن چو گشت

قامتش از مسجد عیسی گذشت

مسجد جامع ، زدرون ، چون بهشت

حوض ، زبیرون ، شده گوهر سرشت

مردم او جمله فرشته سرشت

خوش دل و خوش خوی چو اهل بهشت

کشتی شه تیزتر از تیر گشت

در زدن چشم ز دریا گذشت

صحنک حلوا همه شکر سرشت

چاشنیش از طبقات بهشت

ور تو همان آب و گلی در سرشت

پخته شو از مایه گلخن خشت

گفت رسولش که چو خصم درشت

به رزمی آورد به صد حیله پشت

صبح دمی رفت مسیحا به دشت

سبزه صحرا به دمش زنده گشت

طینت او را چو خدا می سرشت

بر رخ او سی و دو خط می نوشت

مژده دهد کز خط عنبر سرشت

بسمله باشد چمنی از بهشت

لامسه را نقد نهاده به مشت

گنج شناسایی نرم و درشت

آنست بنفشه که ز چرخ درشت

جامه کبود آمده و کوژپشت

پای نهادم به تماشا و گشت

رخت کشیدم سوی صحرا و دشت

سبزه به گل غالیه تر سرشت

پیش گل اوصاف خط او نوشت

با من از این نکته چه باشی درشت

تو به شکم می کشی و او به پشت