سینه خورشید که پر آتش است

روی تو می‌بیند از آن دلخوش است

وانکه به دریا در سختی‌کش است

نعل در آتش که بیابان خوش است

گرچه جوانی همه خود آتش است

پیری تلخ است و جوانی خوش است

زخم تنُک زخمه پیران خوش است

آب جوانی چه کنم که‌آتش است‌‌

گفت « رخم گرچه زبانی‌فَش است

ایمنم از ریش‌کشان هم خوش است»

شیر ز کم خوردن خود سرکش است

خیره خوری قاعدهٔ آتش است

زهد نظامی که طرازی خوش است

زیرنشین علم زرکش است

تیغ خوش و تیغ زبان ناخوش است

تیغ چو آبست و زبان آتش است

ذوق نمک گر چه زبان را خوش است

چون به جراحت فگنی آتش است

باغ چه داند که چه چیزش خوش است

گل چه شناسد که چرا دلکش است

دل که ز عشق تو پر از آتش است

بر من بیچاره به غایت خوش است

هر چه به یاد تو مرا آن خوش است

گر همه آن دوزخ پر آتش است

باغ عناصر که زمینش خوش است

آب گوارنده هوا دلکش است

آمدی و آمدنت بس خوش است

دیدن روی تو عجب دلکش است

حرص و شره دوزخ پر آتش است

مهر زدن بر در دوزخ خوش است

یک شرر از گرمی آن آتش است

وقت کسی خوش که به آتش خوش است

فکر مرا کو ملک دانش است

دست طبایع رهی خواهش است

فکر که صاحب رصد دانش است

هم ز در طبع منش خواهش است

رویِ بتان گرچه سراسر خوش است

کشتهٔ آنیم که عاشق کش است

وانکه به دریا در سختی کش است

نعل در آتش که بیابان خوش است