شربت او را سِتَد آن شیر‌مرد

زهر به یاد شکر آسان بخورد

آن به علاج از تن خود زهر برد

وین به یکی گل ز توهّم بمرد

هیچ هنرپیشهٔ آزاد مرد

در غم دنیا غم دنیا نخورد

گفت فلان صوفی‌ِ آزاد‌مرد

که‌آستی از عالم کوتاه کرد

فارغ ازین مرکزِ خورشید گَرد

غافل از این دایرهٔ لاجورد

ز‌آتش تنها نه‌، که از گرم و سرد

راستی مرد بود دِرع مرد

دهرنکوهی مکن ای نیک‌مرد

دهر بجای من و تو بد نکرد

موی تراشی که سرش می‌سترد

موی به مویش به غمی می‌سپرد

چونکه رسد بر سرت آن ساده‌مرد

گو ز قدمگاه نخستین بگرد

گفت کسی خواجه سنایی بمرد

مرگ چنین خواجه نه کاریست خرد

کاه نبود او که به بادی پرید

آب نبود او که به سرما فسرد

شانه نبود او که به مویی شکست

[...]

گفت کسی خواجه سنایی بمرد

مرگ چنین خواجه نه کاریست خرد

قالب خاکی به زمین بازداد

روح طبیعی به فلک واسپرد

ماه وجودش ز غباری برست

[...]

منزلتی یافت منازل نورد

کیف وکم از راه برون برد گرد

صف سیاه از علم سرخ و زرد

نسخهٔ دیباچهٔ نوروز کرد

دیده شب و روز بسی گرم و سرد

رفته بهر سوز پی آب خورد

جرعه که طاوس ز باران بخورد

هم به سرود آمده هم جلوه کرد

شربت لبگیر کزان آب خورد

جان گسسته بتوان وصل کرد

کاک در آن مرتبه رو ترش کرد

لاجرمش روئی چنان مانده زرد

سوی فلک رفت زمیدانش گرد

هم به فلک ماه زمین بوس کرد

تن ز غنیمت به هزیمت سپرد

بردن جان را به غنیمت شمرد

اتش از آن جا که به دل جای کرد

دود برآمد ز نفس های سرد