زین نمط آراسته بکری چو ماه

باد قبول دل دانای شاه

لیک به خواهش چو مرا نیست راه

جز به خدا یا به در باد شاه

بود در اندیشه من چند گاه

کز دل دانندهٔ حکمت پناه

داد نویدش که از ین قعر چاه

خیز و به دریای ابد جوی راه

یافت خبر خسرو مشرق پناه

ناصر حق وارث این تخت گاه

روز دوشنبه، بگهٔ چاشت گاه

در مه ذی الحجه، به پایان ماه

داد نخستش به دعایی پناه

کایزدت از حادثه دارد نگاه!

خاص شد از بهر وداع دو شاه

چون ره بایستهٔ آرام گاه

بود به هر جا که نزول سپاه

تنگی جو بود و فراخی کاه

بس که شده سایه زگرمی سیاه

گرم در انداخته خود را به چاه

حرمتش از پیشگه و پائگاه

هم به گدا محترم و هم به شاه

چاه زنخ روشن و صافی چو ماه

روی نما گشته چو آبی به چاه

چتر شه آنست که شد چرخ ماه

چرخ مه این است که شد چتر شاه

دیدن او را کله افگند ماه

بلکه فتادش گرء، دیدن کلاه

مرتبه‌ای جو که برانی به ماه

کس نخورد شربت باران ز چاه

سیمبرانی که تو بینی چو ماه

عقرب جان‌اند ز زلف سیاه

گلخنی کرد به شاهی نگاه

رفت دلش در خم گیسوی شاه

نرگس تو باده نداند گناه

غنچهٔ تو خنده ندارد نگاه

کحل بصر نیست جز آن خاک راه

چشم به سرمه مکن ای دل سیاه

دود شنیدم سوی خوبان رود

با تو رسد عاقبت این دود آه

درد تو گر جرم و گنه مینهند

[...]

نرگس او چون دو بلای سیاه

کرده همه خلق جهان را تباه