هر که تو بینی ز سپید و سیاه

بر سر کاری است در این کارگاه

کفش دهی باز دهندت کلاه

پرده‌دری پرده درندت چو ماه

چونکه تو برخیزی ازین کارگاه

باشد برخاسته گردی ز راه

لاف بسی شد که درین لاف‌گاه

بر تو جهانی به جوی خاک‌ِ راه

هر که در این راه کند خوابگاه

یا سرش از دست رود یا کلاه

منزل خود بین که کدام‌ست راه

و‌آمدن و رفتن از این جایگاه

زاغ که او را همه تن شد سیاه

دیده سپید است در او کن نگاه

چون شده‌ای بستهٔ این دامگاه

رخنه کنش تا به‌در افتی به راه

ساخت ازو همت قارون کلاه

از سر آن رخنه فروشد به چاه

رفت یکی پیش ملک صبحگاه

راز گشاینده‌تر از صبح و ماه

گر تو زمین‌ریزه چو خورشید و ماه

پای نهی بر فلک از قدر و جاه

نیست عجب خنده ز روی سیاه

کاَبر سیه برق ندارد نگاه

سرخ شود روی رعیت ز شاه

خاصه رخ خاصگیان سپاه‌‌»

دار درین تشت زبان را نگاه

تا سرت از تشت نگوید که آه

من که همه معنیَم، این صیدگاه

سینه‌ی کبکم دهد و دستِ شاه

دوش درآمد ز درم صبحگاه

حلقهٔ زلفش زده صف گرد ماه

زلف پریشانش شکن کرده باز

کرده پریشان شکنش صد سپاه

از سر زلفش به دل عاشقان

[...]

ای برخ روشن و زلف سیاه

کرده شب و روز جهانی تباه

سلسلۀ زلف تو بر پای باد

آینۀ حسن تو در دست ماه

صورت جان روی نماید مرا

[...]

تا زچنان بخشش مفلس پناه

شکرکنان پای نهادم به راه

بعد دو روزی که رسیدم ز راه

زآمدنم زود خبر شد به شاه

باز نیامد قلمم تا سه ماه

روز و شب از نقش سپید و سیاه