تاج تو و تخت تو دارد جهان

تخت زمین آمد و تاج آسمان

بی گهر و لعل شد این بحر و کان

گوهرش از کف ده و لعل از دهان

از پی لعلی که برآرد ز کان

رخنه کند بیضه هفت آسمان

دل به زبان گفت که ای بی‌زبان

مرغ طلب بگذر از این آشیان

سوسن یک‌روزه‌ی عیسی‌زبان

داده به صبح از کف موسی نشان

هر گره از رشته آن سبز خوان

جان زمین بود و دل آسمان

نزل فرستنده زمان تا زمان

دل به دل و تن به تن و جان به جان

هر نفس از غمزه و خالی چنان

گشته جهان بابِل و هندوستان

گوش در آن نامه تحیت رسان

دیده در آن سجده تحیات خوان

طفل چهل‌روزه‌ کژ مژ زبان

پیر چهل ساله بر او درس‌خوان

مدتی از نیل خُم آسمان

نیل‌گر‌ی کرد به هندو‌ستان

راه به‌دل شو چو بدیدی خزان

کآب به دل می‌شود آتش به جان

شاهد باغ است درخت جوان

پیر شود بشکندش باغبان

خون پدر دیده درین هفت‌خوان

آب مریز از پی این هفت نان

پر شده گیر این شکم از آب و نان

ای سبک آنگاه نباشی گران‌؟

از تو مجرد زمی و آسمان

تو به کنار و غم تو در میان

خاک زمین در دهن آسمان

تا که چرا پیش تو بندد میان

سختی ره بین و مشو سست‌ران

سست گمانی مکن ای سخت‌جان

با که گرو بست زمین کز میان

باز گشاید کمر آسمان‌؟

کنج امان نیست در این خاکدان

مغز وفا نیست درین استخوان