هر سخن تو را خرد مملکتی بها دهد

حاصل هفت کشورش نیست بهای راستین

رای تو گشت عدل را مستر خط راستی

رایت توست فتح را راهنمای راستین

مدح تو آنچنانکه هست ار به مثل کسی کند

ناطقه عاجز آید از مدح و ثنای راستین

بنده دعای دولتت می‌کند و هر آن دعا

کان بود از خلوص دل هست دعای راستین

بلبل خوش نوا بکش نغمه زصوت خار کن

گل چو صلای وصل زد نوبت خوشدلی بزن

مطرب بزم عاشقان پرده عشق ساز کن

ساقی بزم می بده ریشه غم زدل بکن

شاهد پارسی بچم مست شو و قدح بده

[...]

من نه به اختیار خود می‌روم از قفایِ او

کان دو کمند عنبرین می‌کشدم کشان کشان

به مغز من ز سنبلان نسیم یار می‌رسد

ولی ز نوبهارها به است نوبهار من

همین بس ‌است فخر من که ‌افتخار من ‌تویی

الا به زیر آسمان کراست افتخار من

که‌ شور صد قرابه‌ می به‌ هر نظاره هی دهد

همین ‌بس ‌است چشم وی نبید من عقار من

نموده پر ایاغ‌ها ز می نکو سرشت‌ها

چه می که شادی آورد چو وصل روی یار من

چو عقل ورای میر من رحیق‌ها عتیق‌ها

کدام میر داوری که هست مستجار من

مهین سپهر هر زمان چنان ‌ببوسدش‌ زمین

که آبش از دهان چکد چو شعر آبدار من

به عزم پورزادشم به حزم پیر زابلی

همین بس است مدحتش‌ به روز‌گار کار من

زمین رزمگاه را ز خون بدخش می کند

چنانکه چهرهٔ مرا ز خون دل نگار من

مگر که بردباریش‌ کند به عفو چاره‌ای

چنانکه دفع‌ رنج و غم روان برد بار من

به روز صید شیر نر شود شکار فهد او

چنانکه‌ در سخنوری سخنوران شکار من

فروش نی ظروف نی ضیاع نی عقار نی

بس است مهر و چهر او ضیاع من عقار من

تقدمست تا همی بر انتها نخست را

هماره باد مدح او شعار من دثار من

عنود را ز خنجرش‌ بریده باد حنجره

اجابت دعای من‌‌ کناد کردگار من

همچو صفایی از وفا باقی عمر خویشتن

در غم شاه کربلا برسر آن شدم که من

جز به عزای او زبان باز ببندم از سخن

بو که به چشم مرد و زن سر چو برآرم از کفن