بر تن اقبال و بخت دولت او چون سرست

وز فَلکُ‌ا‌لمَستقیم‌ همت او برترست

در همه آثار خیر مقبل و نیک‌ اخترست

درخور پیغمبر است‌ گرچه نه پیغمبر است

قصد به جان کرده ای ای دل محنت پرست

دیده نهادی به صبر ، دوست بدادی ز دست

بس که بسر برزدی دست به حسرت ولیک

سود ندارد دریغ ، صید چو از دام رست

سینه ی مجروح را وصل چو مرهم نهاد

[...]

سبزه و آب روان باده گلگون بدست

سرو قدی میگسار خوشتر ازین عیش هست

مستم و امید نیست ز آنکه شوم هوشیار

هوش نیاید بلی مست صبوح الست

همچو رخت اختری دیده گردون ندید

[...]

ای دل شوریده جان، نیست شو از هر چه هست

کز پی تاراج دل، عشق برآورد دست

منکر صورت نشد، عارف معنی شناس

راه به معنی نبرد عاشق صورت پرست

از پی محنت شود، مست محبت، مدام

[...]

روی تو به هر دیده که بینند نکوست

نام تو به هر زبان که گویند خوش است

راستی ای کج‌کلاه چه‌ای به می پایبست

ز صبح تا شب خمار ز شام تا صبح مست

گیرم بخشید شاه برد متانت ز دست

تجرع دائمی درستی آرد شکست

گاه شراب است و بس ای قمر می‌پرست

ما حصل عمر ما گردون بر تاک بست

تو دانی احوال من که بایدم بود مست

ساعتی از مستیم ندهم بر هر چه هست

در نظر همتش بلندی چرخ پست

خاست ز کیهان فتن چو او به مسند نشست

به اسخطش کوه را در کمر افتد شکست

هرکه بوی بسته شد ز قید آفات رست

کسی که با صد زبان بهر فنش گفتگوست

چون که بر او رسد مغز نداند ز پوست

بر سر خوانش بلند صوت کلوا و اشربواست

لیک منادیش را شرم ز لاتسرفواست

در آخر از پی کسبی شهنشه حق‌پرست

چو دید ین قوم را ز ساغر کفر مست

نمود او را بلند به نزد آن خلق پست

چو مصحف کردگار گرفت بر روی دست

مژده که شد میر عشق وزیر عقل نخست

بهمت پیر عشق اساس وحدت درست

علی که بیمهر او نیست کسی حق‌پرست

علی که صبح ازل ترا به مسند نشست

علی که بیعت تو بست بروز الست

بیعت امت بوی بایدت امروز بست

غنچه لبا ای لبت کرده مرا می‌پرست

گل ز رخت منفعل سرو ز بالات پست

در خم زلفت چو من هرکه شود پای بست

دین و دل و عقل و هوش میرود او را ز دست