کدامین پادشه را بود چندین

ز مصر و شام و موصل تا درِ چین

بزرگا جود دادار جهان بین

که بخشد مردمی را فضل چندین

ثنا را می کند اقبال تلقین

دعا را می کند جبریل آمین

چنین دارد که گفتم رسم و آیین

بجز وی کس ندیدم با چنین دین

مرا یک روز گفت آن قبلهٔ دین

چه گویی در حدیث ویس و رامین

فسانه گرچه باشد نغز و شیرین

به وزن و قافیه گردد نوآیین

کنون این داستان ویس و رامین

بگفتند آن سخندانان پیشین

چُو «کشمیرِ» یَل و چُونْ نامی «آذین»،

چو «ویرو»یِ دّلیر و گُردْ رامین،

خورِش‌ها پاک و جان‌افزای و نوشین.

چو پوشش‌های نغز و خوب و رنگین.

چو ماهِ نو بَرو گسترده پروین.

چو طوق افگنده اَندر سروِ سیمین.

به هم بودند آنجا ویس و رامین،

چو در یک باغ آذرگون و نسرین.

چو باشد روز را هنگام پیشین،

ز من خواهد پرندِ بهمنِ چین.

پس آنگه چون بود شاهانه آیین،

فرستادش فراوان مهد زرّین.

سیاه اسپ و کبودش جامه و زین

سوارش را همیدون جامه چونین

به مرو اندر شما را باشد آیین

چنین ناخوب و رسوا و به‌نفرین

به شهر اندر سراسر بسته آیین

ز بس پیرایه چون بتخانهٔ چین

در آن صحرا یلان بودند چونین

فدای نام کرده جان شیرین

به رزم اندر چو درزی بود ژوپین

همی جنگ آوران را دوخت بر زین

ز قارن‌تان نیفزاید همی کین

که ریش پیر او گشته‌ست خونین

من از بد خواه او ناخواسته کین

نکرده دشمنانش را بنفرین