زمانه زردْ گُل بر رویِ من ریخت؛

همان مُشکم به کافورَ انْدَر آمیخت.

گمان بودش که شاهنشاه بگریخت

به دام تنگ و رسوایی درآویخت

سپهداری که آنجا بود بگریخت

ابا دیلم به کوشش دَرنیاویخت

دگر ره خنجر پر خون بر آهیخت

به جنگ شاه دیلم لشکر انگیخت

گهی خاک زمین بر سر همی بیخت

گهی خون مژه بر بر همی ریخت

چو شاهنشاه را می در سر آویخت

خرد را مغز او با می برآمیخت

تو گفتی ناگه آتش در دلش ریخت

ز نوشین خواب دلبر را برانگیخت

فراقش زعفران بر ارغوان ریخت

چو مژگانش گهر بر کهربا بیخت

جهان‌نوش و گلابی در هم آمیخت

تو گفتی عشق و خوبی بر هم آویخت

تو گفتی شیر و باده در هم آمیخت

و یا گلنار و سوسن بر هم آویخت

بدان گاهی که او با ویس بگریخت

به دام شاه موبد درنیاویخت

وزین شیوه سخن‌هایی برانگیخت

که از جان‌پروری با جان درآمیخت

ز بادام تَر، آب گل برانگیخت

گلابی بر گُلِ بادام می‌ریخت

ز بس سنگ و ز بس گوهر که می‌ریخت

دماغش سنگ با گوهر برآمیخت

ز گیسو نافه‌نافه مشک می‌بیخت

ز خنده خانه‌خانه قند می‌ریخت

نشست و لؤلؤ از نرگس همی‌ریخت

بِدان آب از جهان آتش برانگیخت

عقیق از تارک لؤلؤ برانگیخت

گهر می‌بست و مروارید می‌ریخت

نکیسا چون ز شاه آتش برانگیخت

ستای باربد آبی بر او ریخت

گلاب و مشک با عنبر برآمیخت

بر آن اندام خون آلود می‌ریخت

چو شیخ آن حال دید از دور، بگریخت

بسی با خود در آن قصه بر آویخت