زمین دیبا شُدِه اَز رنگِ رویَش.

هوا مُشکین شُدِه اَز بویِ مویش.

ولیکن نور پیشانی و رویش

همیدون بوی زلف مشکبویش

همی پیراست دایه روی و مویش

همی گسترد بر وی رنگ و بویش

به چشمش دربماند آن دلبر خویش

چو دینار کسان در چشم درویش

نه گلگون دید طارم را ز رویش

نه مشکین یافت ایوان را ز مویش

نخواهم باغ با رخشنده رویش

نخواهم مشک با خوش بوی مویش

نه چشمش دید جان افزای رویش

نه مغزش یافت مهر انگیز بویش

جهان پر مشک و عنبر شد ز مویش

هوا پر دود و آذر شد ز هویش

نهفته ابر گل خورشید رویش

بخورده زنگ خون زنجیر مویش

چو یاد آید ترا زین ماه رویش

بپیچی بیشتر زین مار مویش

نکوتر زیر پای تو ز رویش

چو خوشتر خاک پای تو ز بویش

کسی گرید چنین کز مهر و خویش

شود نومید از دیدار رویش

کنون در خواب دیدم ماه رویش

جهان پر مشک و عنبر کرده مویش

فروغ آفتاب آمد ز رویش

نسیم نوبهار آمد ز بویش

بی انده شد روان مهرجویش

به بار آمد گل شادی ز رویش

گرت سر در گل است آن جا مشویش

و گر لب بر سخن با کس مگویش

گلی کاول برآرد طرف جویش

فزون باشد ز صد گل‌زار بویش

به جباری مبین در هیچ درویش

که او هم محتشم باشد بر خویش

دگر ره تازه شد گلنار رویش

ز سر در حلقه زد زنار مویش

به پای کرّه در بندید مویش

بتازید اسپ تیز از چارسویش