همان آرایش خود نیز نو کرد

بدین اندیشه صد دل را گرو کرد

بزیر خویش خاکستر فرو کرد

چو آتش بود مأواگه ازو کرد

یکی رُهبان مگر دَیری نکو کرد

درش در بست ویک روزن فرو کرد

علی الجُمله ز بس فریاد کو کرد

ز بالا مرد رُهبان سر فرو کرد

حسن بنوشت خطی و نکو کرد

پذیرفتاری مقصود او کرد

نه آن بَد فعل کاری بس نکو کرد

که می‌باید مرا هم کار او کرد

بآخر خویشتن را وقفِ او کرد

همه کاری بجای او نکو کرد

کنیزک در زمان فرمانِ او کرد

دو سه موی سفید از سر فرو کرد

سرای خاکدان‌ت آرزو کرد

به فرش از عرش جانت سر فرو کرد

خداوندی که هرچیزی که او کرد

ترا گر نیست نیکو او نکو کرد

سبوسی تر خوشی در پیش او کرد

نهادش آب و مشتی جو فرو کرد

سپاه روز چون بر شب غلو کرد

نسیم صبح جان را تازه رو کرد

چگویم چون همه کاری نکو کرد

نوایی داشت هرکاری که او کرد

کسی را نیست زهره آنچه او کرد

که گوید چونکه او جمله نکو کرد

سر خود را فدای روی او کرد

ز دید اودر اینجا گفتگو کرد

صبا چون باغ را پیرایه نو کرد

دل بلبل به روی گل گرو کرد

پی عصیان امت گفتگو کرد

دلش خط نجاتی آرزو کرد

به دمسازی سوی مهتاب رو کرد

به نور ماه ساز گفتگو کرد

جمال ناز را پیرایه نو کرد

عبارت را تبسم پیشرو کرد

دماغ از آب می چون شست وشو کرد

به دایه از غم دل گفت و گو کرد