ز زاری کردنش چون جوی خون رفت

بیاری کردنش فرّخ برون رفت

جهانگیر از پس قیصر برون رفت

کنون کار مصیبت بین که چون رفت

در آن ره کس ندید او را که چون رفت

که تا در ملک بغداد او درون رفت

جفا کز وی برین جان زبون رفت

نگویم، گر چه از گفتن فزون رفت

هم اول روز کامد پیش چشمم

ز راه دیده در جانم درون رفت

نه من مرده نه زنده، زان که هر بار

[...]

به شیرین گفتمش از دیده خون رفت

که تا شیرین کنان جانش برون رفت

ازین کاخ غم افزا چون برون رفت

نبودم در حضور او که چون رفت

ز شهر مصر خسرو هم برون رفت

به استقبال یک منزل فزون رفت

که دلگیر از حریم شه برون رفت

دل او داند و او خود که چون رفت