ولی وقتی که گردم مطمئنه

مبادا هیچکس را این مظنّه

توئی ای ذات بیچون و چگونه

درون بگرفته و اندر برون نه

همه خود دید و کس اندر میان نه

نه بد او بود اصل جاودانه

همه بود خدائی دید وگرنه

بجز او در یکی و پیش و پس نه

منم بیچون و بی دیده چگونه

که هستم در درونها و برون نه

غریبا گر خبر داری ز خانه

فرود آی و مکن چندین بهانه

اگر دنیا فرو ریزند از هم

محبت بر سر آید از میانه

مکن روزِ قیامت عرض بر من

[...]

منم آن زاهد دورِ زمانه

که باشم ساکنِ خمّارخانه

گهی پوشیده رنگ صوفیانه

گهی بسته قبای کافرانه

گهی از کار دنیا بر کرانه

[...]

برو این دام بر مرغ دگر نه

که عنقا را بلند است آشیانه

خود از احظار ارواح و اجنه‌

ز کارآگه توان شد بی‌مظنه

که تا نفس تو گردد مطمئنه

شود فارغ ز تلوین و مظنه

بسوزد نفس و نارد در مظنه

که این امار بد یا مطمئنه

دگر شد در مقامی مطمئنه

دگر راضیه دور از هر مظنه

شود ور نفس یکجا مطمئنه

یقینش فارغ از وهم و مظنه

شنو باز از صفات مطمئنه

ز سمع عقل نی گوش مظنه

چو نفسی گردد اینسان مطمئنه

بدون و هم و تخییل و مظنه