دَبیرِ او شُده تیرِ جَّهَنده؛

ازین شد اَمْر و نهیِ او رَوَنده.

عدیل صور شد نای دمنده

تبیره مرده را می کرد زنده

نه مرده بود یکباره نه زنده

میان این و آن شخصی رونده

تو دیدی دایه اندر مرو گنده

خدایت را چو ویرو هیچ بنده

مرا گفتی که اندر مرو گنده

خدایت را چو ویرو نیست بنده

ز شرم دایه سر در بر فگنده

زبان بسته ز پاسخ لب ز خنده

و لیکن تا بود بر جای زنده

شکاری شیر جان گیر و دمنده

ز چهره نور در گیتی فگنده

ز نورش باز تاریکی رمنده

کویر و شوره و ریگ رونده

سموم جانکش و شیر دمنده

همی تا رفته‌ام از مرو گنده

نیاسودم ز بازی و ز خنده

کمندین گیسوان از سر بکنده

پرندین جامه‌ها از بر فگنده

همیشه آب این چشمه رونده

همیشه گاو گیلی زو چرنده

الا ای ژرف دریای دمنده

تو باشی پیش رامین همچو بنده

کنون نه گریه‌ام آید نه خنده

که جانم مهر دل را نیست بنده

خفرز آید ترا ریگ رونده

شمر آید ترا بحر دمنده

بود بر دل ز مژگان خلنده

گهی تیر و گهی ناوک زننده

چرا چون گل زنی در پوست خنده‌؟

سخن باید چو شکر پوست کنده

بریده بال نسریِن پرنده

چو واقع بود طایر پَر فکنده

نمی‌دانست آن پیر رونده

که محمودست آن هیزم خرنده

سگی من دیده‌ام در خود گزنده

بگرد شهر بیهوده دونده