جهان روشن به روی صبح‌خندت

فلک در سایهٔ سرو بلندت

کنون چون دیده آمد بنده بندت

شدم چون بند بندت مستمندت

گرم آزاد گردانی ز بندت

در آموزم سه حرف سودمندت

که تا من چون برون آیم ز بندت

شبانروزی شکر چینم ز قندت

به خسرو گفت سخت افتاد بندت

نیاید هیچ پندی سودمندت

اگر خلقان همه دشمن شوندت

چو او خواهی کجا باشد گزندت

پس آنگه خط مردودی کشندت

بقعر دوزخ تابان برندت

وگرگوئی بکشتن می‌کشندت

بگویندت توئی رافض برندت

اگر طاعت کنی بیرون برندت

چو مردان عیان خلعت دهندت

تو را تا با تو باشد چون و چندت

نباشد راه درویشی پسندت

بروتی بر جهان زن کین زبون گیر

ندارد جز برای ریشخندت

دمی گر یا تو در سازد دگر دم

[...]

شنیدم کانچنان گشت ارجمندت

که شد پابوس او سرو بلندت

درین غربت هوای دل فکندت

که باد آب و هوایش سودمندت!‌ »

فتم در سایه سرو بلندت

شکر چینم ز لعل نوشخندت

ز هر چیزی که افتد دلپسندت

کند خاطر به مهر خویش بندت

و گر آیی رسانم خود گزندت

بفرمایم که تا آتش زنندت

ندارم هیچ پروایی ز بندت

که آسانست مخلص از کمندت

وگر ناید برون از دل کمندت

بسوزانم در آتش چون سپندت

نمایند اهل معنی ریشخندت

چو می‌خوانند اشعارِ چرندت