چو القصّه بسی گوی سخن برد

ز اوّل کرد آغاز و ببُن برد

چنین گفت آنکه او گوی سخن برد

که چون گل نامهٔ خسرو ببُن برد

نوا از سینه مرغ چمن برد

ز خون لالهن سوز کهن برد

به این مکتب ، به این دانش چه نازی

که نان در کف نداد و جان ز تن برد