چو ویرو با دلیران این سخن گفت

ز مردی پر دلی را هیچ ننهفت

خروشان زار با دایه همی گفت

به زاری نیست در گیتی مرا جفت

چو رامین را هوا در دل برآشفت

ز روی مهربانی شاه را گفت

نهان از هر کسی مر دایه را گفت

که بخت شور من با من برآشفت

چو باز آمد یکایک ویس را گفت

که آن افسون کدامین جای بنهفت

پس آنگه سر برآورد و بدو گفت

روان را شرم باشد بهترین جفت

ندادش پاسخ و با من بر آشفت

چنین گفت و چنین گفت و چنین گفت

چو بشنید این سخن ویسه بر آشفت

به تندی سخت گفتارش بسی گفت

به گفتاری چو شکر دایه را گفت

نباشد هیچ زن را چاره از جفت

پس اندیشه کنان با دل همی گفت

چه بودی گر شدی رامین مرا جفت

دگر ره ویس با دایه برآشفت

ز شرم و بیم یزدانش سخن گفت

بیامد دایه پنهان ویس را گفت

به چونین روز ویسا چون توان خفت

به ناز و خنده آن بت روی را گفت

جهان بنگر که چون روی تو بشکفت

نمازش برد و چون گلنار بشکفت

ز پیشش باز گشت و دایه را گفت

گهی بر دل گِرِست و گاه بر جفت

خروشان روز و شب با دل همی گفت

دگر ره دیو کینه روی بنهفت

گل شادی به باغ مهر بشکفت

چو مادر با شهنشه این سخن گفت

ز شادی روی او چون لاله بشکفت

دل اندر تاب و جان در یوبهٔ جفت

غریوان با دل نالان همی گفت

گرفته دست آن چادو همی گفت

چه دیوی تو که هستی در برم جفت

سرودی سخت خوش با دل همی گفت

به درد آنکه تنها ماند از جفت