همیشه با خردمندان نشستن

سراسر پندشان را کار بستن

که نتوانی ز بند چرخ جستن

ز تقدیری که یزدان کرد رستن

بهین کاریست نام و ننگ جستن

زبان مردم بیگانه بستن

زمین را از گلاب و گل بشستن

بدو بر باد و دریا را ببستن

که چشمم کور شد از بس گرستن

تنم خواهد همی از جان گسستن

شتر را بی گمان زانو ببستن

بسی آسان‌تر از گم گشته جستن

نبودش هیچ چاره جز نشستن

زمانی بر دل و دلبر گرستن

مرا بی بر بود زو مهر جستن

چنان کز بهر پاکی خشت شستن

ترا بر جای شاهنشاه نشستن

چنان باشد که گاه او بجستن

و گر تو پیشه داری دیو بستن

ندانی خود ازیشان باز رستن

گهی زلفش به دست خود شکستن

گهی از دست او زنار بستن

ز موج تند و باد سخت جستن

بخواهد هر زمان کشتی شکستن

همانگه بار را فرمود بستن

سواران سپه را برنشستن

ازین سو زهره در گوهر گسستن

وز آن سو مه به مروارید بستن

نشاید باد را در خاک بستن

نه با هم آب و آتش را نشستن

جهان دیو است و وقت دیو بستن

به خوش‌خو‌یی توان زین دیو رستن

حصار خویش را در داد بستن

رقیبی چند را بر در نشستن

در فرخار بر فغفور بستن

به جوی مولیان بر پل شکستن

ندارد و سود با ایشان نشستن

چنین بهتر کز ایشان باز رستن

نبایستی هم اول مهر بستن

چو در دل داشتی پیمان شکستن

به ناز وصل پروردن یکی را

خطا کردی به تیغ هجر خستن

دگربار از پری رویان جماش

[...]