یکی گفتی که چشم بد بخستش

یکی گفتی که افسونگر ببستش

اگر چه از خلل یابی درستش

نگردد تا نگردانی نخستش

اگر دولت بود کآرم به دستش

چو دولت خود کنم خسرو پرستَش

در آن حوضه که کرد او سنگ‌بستش

روان شد آب گفتی زآب‌دستش

گرفته دستهٔ نرگس به دستش

به خوش‌خوابی چو نرگس‌های مستش

که گر دستم دهد کارم به دستش

میان جان کنم جای نشستش

بایمان تازه گردان جان مستش

بفضل خود ممیران بت پرستش

شه آنگه گفت تا از هر دو دستش

بزد فصّاد رگ اما نه بستش

میان سیم و زر سازم نشستش

کلید گنج بسپارم بدستش

ز شرم دایه خوی بر گل نشستش

دل چون شیشه بیرون شد ز دستش

درآمد زنگی و بگرفت دستش

چو سیمی دید همچون سنگ بستش

سبک بردش بدز بگشاد دستش

ولی بند گران بر پای بستش

هر آن یک را که شد دنیا ز دستش

تو گوئی پا و سر درهم شکستش

بدند آن سه نفر خود زیر دستش

که در این علم بودند پای بستش

که را کشتند دی چشمانِ مستش

که هست امروز خون آلوده دستش

منم آن کشتۀ حی بازگشته

به بوسی از لبِ کوثر پرستش

دلی کو کز کمندِ زلفِ او جست

[...]

ولی شرم از کسان بگرفت دستش

به دامان صبوری پای بستش

نبود ایمن ز لعل می پرستش

که با آن پر دلی آرد شکستش

ز دود دل بماتم کله بستش

سیه پوشیده و بر ماتم نشستش

کشد یک خشت از بنیاد سستش

کند ویرانتر از روز نخستش

به مشکین طره سازد پای بستش

دهد کاری که می‌شاید به دستش