نه ویرو خود مرو را آمد از پس

نه از گردان و سالاران او کس

چو ویرو نیست در گیتی مرا کس

ز پیوندم نباشد شاد ازین پس

توی در مان دردم در جهان بس

درین بیچارگی فریاد من رس

چو من کاری نخواهم کرد با کس

جواب من خود او را درد من بس

ندیدستم بدین بیچارگی کس

به صد عاشق یکی تیمار او بس

تو دانی با خدا و با دگر کس

مرا از مرو و از کردار تو بس

چو گل یک روزه بادا جان آن کس

که از ما بشکند پیمان ازین پس

چه باید مر ترا دیدار ازین پس

که دیدار تو نپسندد جز او کس

چنان رسوا کنم وی را کزین پس

نجوید دشمنی با مهتران کس

ترا خواهم که بینم در جهان بس

که بر من نیست فرخ تر ز تو کس

چه دردست اینکه نتوان گفت با کس

کرا گویم که تو فریاد من رس

خدایا هم تو فریاد دلم رس

که جز تو نیست در گیتی مرا کس

اگرچه خانه‌کن باشد دوصد کس

مر ایشان را شکافنده یکی بس

به خواب اندر شد آن بارنده نرگس

که با او بود ابر تند مفلس

جوابش داد دایه گفت زین پس

نبیند نا جوانمردی ز من کس

ندانم تا چه خوانندم ازین پس

که تا اکنون همی خوانند ناکس

چهارم ناسزا گفتی بر آن کس

که او را خود توی اندر جهان بس

نیابد خواب در گرما همه کس

در آتش چون شود راحت مرا بس

ترا باشد به جای من همه کس

مرا اندر دو گیتی خود توی بس

همین مهری که ورزیدم مرا بس

نورزم نیز هرگز مهر با کس