کسی پر خانه دشتی دید هرگز

نه دیوار و نه در بل پست و موجز؟

دو لشکر صف‌زده در خانه‌هاشان

پس هر لشکری یکی مجاهز

وزیر و شاه و پیلان و سواران

[...]

نگر تا تو نپنداری که هرگز

مرا زنده به زیر آری ازین دز

نفرموشم ز دل یاد تو هرگز

نه روز رام نه روز هزاهز

جوابش داد مادر گفت هرگز

دو دست خود نبرد هیچ گَربِز

نگر تا تو نپنداری که هرگز

به من خرم بود رامین گر بز

نگه دار این دو جادو را در آن دز

ز رنگ و چارهٔ رامین گربز

همی دانست خود رامین گربز

که دلبندش کجا باشد در آن دز

دزی کان جای دیوان بود و گربز

چرا بردند حورم را در آن دز

درین گیتی چه نادان و چه گربز

به کار خویش حیرانند و عاجز

چو مردم هست زین سان سخت عاجز

ندارد صبر بر یک حال هرگز

چو زین چاره بیندیشید گربز

شبی پنهان فرود آمد از آن دز

جوابش داد دایه گفت هرگز

نباید بودن اندر کار عاجز

همیدون گنجهای شاه گربز

نهاده بود همواره در آن دز

همی گوییم داناییم و گربز

بود دانا چنین حیران و عاجز

زهی در نیکویی روی تو معجز

دل من گشت عشقت را مجاهز

نبیند چون من و تو هیچ دیده

بعشق و حسن در آفاق هرگز

ز رویت نیکوان شهر طیره

[...]

که موش آهن خورَد کودک برَد باز

زن و نقاش چادر‌سوز

پسر گفتش چو آن خاتم عزیزست

بگو باری که سرّ آن چه چیزست

که گر دستم نداد آن خاتم امروز

شوم از علمِ آن باری دلفروز

نباشد سایه را خورشید هرگز

ولی خورشید او دارد چنین عز

درین ده عادت آنست ای ممیّز

که هر کو از خراجی گشت عاجز

که بودی با زن و فرزند هرگز

چنین گفت او که نه، گفتا زهی عِز