همی گریم به درد و زین بتر نیست

که جز گریه مرا کار دگر نیست

همی گویم که از پیشت گذر نیست

ترا زین کوی بن بسته خبر نیست

دلت را در شکیبایی هنر نیست

مرو را زین که می‌گویی خبر نیست

به عشق اندر بلایی زین بتر نیست

سیاهی را ز پس رنگی دگر نیست

اگر چه هیچ غم بی‌دردسر نیست

غمی از چشم بر راهی بتر نیست

مبین در خود که خود بین را بصر نیست

خدا بین شو که خود دیدن هنر نیست

ز کُنه ذات او کس را خبر نیست

بجز دیدار او چیزی دگر نیست

چو کس را از دم آخر خبر نیست

ازان دم حصّه جز خوف و خطر نیست

چو در تو هیچ نامی را اثر نیست

ز صد کم یک ترا صد یک خبر نیست

کسی کو غرق شد از وی اثر نیست

وزو ساحل نشینان را خبر نیست

چو از ماضی و مستقبل خبر نیست

بجز عمر تو نقدی ما حضر نیست

خضر گفتش که گر شه را خبر نیست

رباط اینست و بس، چیزی دگر نیست

کمان حق ببازوی بشر نیست

کزین آمد شدن کس را خبر نیست

ز سر تا پای من جای نظر نیست

که بروی هر زمان زخمی دگر نیست

تو سیمرغی و یک مرغت هنر نیست

چو مرغان اندرین راهت گذر نیست

پسر کو ناخلف باشد پسر نیست

پدر کو هم بدآموزد پدر نیست

ترا چون از یکی گفتن خبر نیست

وزان نوع حیاتت هیچ اثر نیست

جهان بی وفا جز ره گذر نیست

ترا چندین تحمل در سفر نیست

حیابحریست کورا پاو سر نیست

ولی دروی به جز عثمان گهر نیست

بدل میگفت مه مردم پدر نیست

مرا در دل ز مهر او اثر نیست