یکی بت را خدای خویش کرده

یکی خورشید و مه را سجده برده

رخانش همچو تیغ زنگ خورده

به ناخن سربه سر افگار کرده

منم از خان و مان خویش برده

غریب و زان و بر دل تیر خورده

دلی دارد بلا بسیار برده

نهیب عاشقی بسیار خورده

تو پیش ویس جان خود سپرده

همیدون ویس در چشم تو مرده

همه درها به مهر خویش کرده

همه مهرش برادر را سپرده

چراغ مهر شد در دلش مرده

همیدون آتش کینه فسرده

سنانش ، موی باریکی سترده

ز چشم موی بینان موی برده

ز خارا بود دیری سال‌کرده

کشیشانی بدو در سالخورده

تو بر لختی کلوخ آب خورده

چرایی تکیه جاوید کرده؟

ز مشک آرایش کافور کرده

ز کافورش جهان کافور خورده

ز بیدش گر به بید انجیر کرده

سرشگش تخم بید انجیر خورده

دلش رفته قرار و بخت مرده

پی دل می‌دوید آن رخت‌برده

چراغ بیوه‌زن را نور مرده

خروس پیره‌زن را غول برده

برون آمد ز طرف هفت پرده

بنامیزد رخی هر هفت کرده

خزینه در گشاده گنج برده

سپه رفته سپهسالار مرده

چو یوسف شربتی در دلو خورده

چو یونس وقفه‌ای در حوت کرده

زمین بوسش فلک را تشنه کرده

مه از سرهنگ پاسش دشنه خورده

یکی صندوق بودی قفل کرده

که استادش نهفتی زیر پرده

که تا او را براندازد ز پرده

مگر گردد به آهن دور کرده