به مژده پیک او را تاج زر داد.

بجز تاجش بسی زرّ و گهر داد.

چو گردون کوه را استام زر داد

زمین را نیز فرش پر گهر داد

نبات روح را آب از جگر داد

چراغ عقل را پیه از بصر داد

هر آنچ از شاه دید او را خبر داد

نهانی‌های خلوت را به در داد

یکی نامه بزیر پرده در داد

ز سوز جان یعقوبش خبر داد

بهر ساعت مرا گنجی دگر داد

بهر دم آنچه جستم بیشتر داد

خبر گوینده را بسیار زر داد

ولی هارونش از زن بیشتر داد

که آن ساعت که جان با دادگر داد

بزیر لب ازین حالم خبر داد

چو شاه صبح را زرّین سپر داد

بملک نیمروزش چتر زر داد

سپه را جوشن و تیغ و سپر داد

سه ساله جامگی و سیم و زر داد

ز قد مریمش نخلی ببر داد

وزان نخل ترش خرمای تر داد

قدح پر کرد و در دست شکر داد

لبش را ز آخرین شربت خبر داد

به بالین رونق از گلبرگ تر داد

به بستر جان ز سرو سیمبر داد

به فندق گونه عناب تر داد

به جانان زاشک عنابی خبر داد

چو کان از کیسه بیرون یک گهر داد

تن خود را به راه سد خطر داد

بزر دادن نشد راضی و شر داد

همه جا گیرها را سربسر داد

صبا دوشم ز جانان این خبر داد

که هی هی نخل امیدت ثمر داد

به پای خویش فایز، یارت آمد

خدایت دولت بی دردسر داد

صبا دوشم ز جانان این خبر داد

که هی هی نخل امیدت ثمر داد

به پای خویش فایز یارت آمد

خدایت دولت بی درد سر داد

چو آتش دود کرد و شعله سر داد

به ناگه طائری آواز در داد