به دست خود بت سنگین تراشد

ز مهر او دل غمگین خراشد

به زخم غم رگ جانش خراشد

ز لوحش آیت راحت تراشد

ز دستش نغمه زان دل می خراشد

که ساز خویش را خود می تراشد

چنین دور آسمان کم دیده باشد

که جبرئیل امین را دل خراشد

چه خوش دیری بنا کردند آنجا

پرستد مومن و کافر تراشد