بدین زاری که گفتم راه بگذاشت

سراسر راه خود را چاه پنداشت

عراقی وار بانگ از چرخ بگذاشت

به آهنگ عراق این بانگ برداشت

هر آنکو نقد را کز دست نگذاشت

در اینجاگه وصال او خبر داشت

بت ما دیر خود بر جای بگذاشت

ببام دیر شد کز خود خبر داشت

دل و جان پیش یار خویش بگذاشت

به تن راه دیار خویش برداشت

کمال او مرا افتاده نگذاشت

به لطف خود مرا از خاک برداشت

چگونه تنگش از آغوش بگذاشت

عنان از گردنش چون دست برداشت

بر آتش هوم خود آنگاه بگذاشت

دل از جان، جان ز جادو پاک برداشت

برفت آن یار و از ما مهر برداشت

خیالش هم مرا آسوده نگذاشت

به فایز آنچه کرده آن جفاجو

نه باور کرد دل، نه عقل پنداشت

برفت آن یار و از ما مهر برداشت

خیالش هم مرا آسوده نگذاشت

به فایز آنچه کرده آن جفا جو

نه باور کرد دل نه عقل پنداشت

به کُس دادن همانا وقع نگذاشت

که با روگیری اُلفت بیشتر داشت