پس آنگه خواند آذین را بر خویش

بدو گفت ای به من شایسته چون خویش

بدو گفتی که ای حیران بی خویش

چو مجنون فارغ از بیگانه و خویش

اگر تو ترک کردی صورت خویش

حجاب بیشکی برخیزد از خویش

بخون آلوده کردم خرقهٔ خویش

جهانی دور کردم از بر خویش

جنونش بیخبر کردست در خویش

شده دیوانه و لایعقل از خویش

تو گنجی دادهٔعطّار در خویش

که پرده برگرفت اینجای از خویش

مرا رازیست بی این صورت خویش

که راز خویشتن کل دیدم از خویش

توئی ای مانده حیران در بر خویش

ترا اینجاست جانان بنگر از خویش

معلم را نمی‌آزردم از خویش

صبوری می‌نمودم پیشهٔ خویش

چه خوش گفت آنکه با نا اهل شد خویش

که هرکس خویش کاهد قیمت خویش

خبر دار از دل بیگانه و خویش

چو صاحبخانه از کاشانه خویش

بود یارم غم دیرینهء خویش

پریزادم دل بی کینهٔ خویش

عنانم درکف طفلی ست خود رای

ندانم شنبه و آدینهٔ خویش

بود عمری که می سازد چو شیران

[...]