مرا این تاج و تخت از دولت اوست

مراد و کام و بخت از همت اوست

دلم چون پسته شاد از نعمت اوست

که مغز استخوان از دولت اوست

زمانه خانه زاد مدت اوست

ز خردی باز اندر خدمت اوست

اگر دریاست تر از همت اوست

و گر کان خسته دل از غیرت اوست

نه تنها باد مست از صحبت اوست

که افیون هم هلاک قامت اوست

چو از معدم رستی حضرت اوست

عیان در عین هستی وحدت اوست

همه عکس جمال حضرت اوست

ز کثرتها هویدا وحدت اوست

حقیقت هر چه بینی صورت اوست

صورها جمله ظل وحدت اوست

اشارت «کنت کنز» از وحدت اوست

هم «اعرف» در ذراری وصلت اوست

دوگیتی را صلا از قرأت اوست

مسلمان لایموت از رکعت اوست

ند اندکشتهٔ این عصربی سوز

قیامتها که درقد قامت اوست