به هر نیک و بدی کاندر میانه است

کرم بر توست و آن دیگر بهانه است

همه اخلاق نیکو در میانه است

که از افراط و تفریطش کرانه است

به نام آن که نامش حرز جانهاست

ثنایش جوهر تیغ زبانهاست

بتان را نیز با دل داستانهاست

به فرهنگ محبت ترجمانهاست

گلشن چون چشم تر کان تنگ خانه است

برای مرغ نکهت آشیانه است

به تسبیح الفت زاهد زدانه است

حدیث ذکر و ورد آن بهانه است

به چشم من فلک یک چشمخانه است

که انسان مردمک، نور آن یگانه است

نباشد چون سبکرو توسن عمر؟

که هر موج نفس چون تازیانه است

بود در زیر لب، جان عاشقان را

[...]

دو رنگی، شیوه اهل زمانه است

در آیین دویی، هر کس یگانه است

بهم چون بافت مهمان همچو زنجیر

نه مهمانخانه، آن زنجیر خانه است

بر بیداربختان حرف دنیا

[...]

اگر این روزگار و این زمانه است

به عالم قصهٔ راحت فسانه است

به من دارد گمان نیم‌جانی

به قاصد مژدهٔ وصلم بهانه است

به کنج دام او جایی که هرگز

[...]

به معنی خود یکی اندر میانه است

همه عشقست و ما و او فسانه است

به معنی خود یکی اندر میانه است

همه عشقست و ما و او فسانه است

مرا در بارگاه عدل، خوانهاست

بهر خوان سعادت، میهمانهاست