پیاپی شد غزل‌های عراقی

بر آمد بانگ نوشا نوش ساقی

صراحی‌های لعل از دست ساقی

به خنده گفت «باد این عیش باقی»

صفیر مرغ و نوشانوش ساقی

ز دل‌ها برده اندوه فراقی

چو عاشق مست گشت از جام باقی

ز مجلس عزم رفتن کرد ساقی

چو دوری چند مِی در داد ساقی

نماند از شرم شاهان هیچ باقی

نبیذی چند خورد از دست ساقی

نماند از شادمانی هیچ باقی

ز شادی چون تواند ماند باقی

که مه مطرب بود خورشید ساقی

بر آمد ناگه از گردون طراقی

ز ایوانش فرو افتاد طاقی

گر او را فیض رحمت گشت ساقی

جهان بر وارثانش باد باقی

چو هر دل را بدو بود اشتیاقی

بیک ره جمله کردند اتّفاقی

ببردند آن دو تن را در وثاقی

یکی را وصل و دیگر را فراقی

مگر سنجر غلامی داشت ساقی

که از خوبی ببُودش هیچ باقی

که در مشرق اگر زالیست باقی

که بر سنگ آیدش پای اتّفاقی

لبم گر بادهیی بخشد بساقی

از آن مستی نماند هیچ باقی

قدح بر چنگ و برنای عراقی

گرفته راه نی با چنگ ساقی

جهانی چون بهشت و حور و ساقی

نبود از هیچ نوعی هیچ باقی

صلای تلخ می در داد ساقی

ز شیرینی خود نگذاشت باقی

اگرچه در سپاهان و عراقی

بترکی گوی قول بی نفاقی

چنان مستم کنون در روی ساقی

که درمستی نخواهم ماند باقی

نخواهم ماند اینجا گاه باقی

ولکین مینخواهد ریخت ساقی