که ما از چیز مردم بی نیازیم

به داد و دین همی گردن فرازیم

چو او آید یکی چاره بسازیم

که موبد را به بدروزی بتازیم

نیامد وقت آن کاو را نوازیم؟

ز کار افتاده‌ای را کار سازیم؟

به شیرین گفت هین تا رخش تازیم

بر این پهنه زمانی گوی بازیم

که با این مرد سودایی چه سازیم

بدین مهره چگونه حقه بازیم

بدو گفتند پس با تو چه سازیم

که تو می‌سوزی و ما می‌گدازیم

دوئی منگر که ما بیچون رازیم

که یک پنهان خود را مینوازیم

به میدان ارادت اسب تازیم

به چوگان سعادت گوی بازیم

به صحرا تازی اسبان را بتازیم

به بازان در هوا نقشی ببازیم

دلا تا کی به درد او بسازیم

چو زر در بوتهٔ هجرش گدازیم

خیالش دایماً مهمان دل شد

بیا تا برگ مهمانی بسازیم

سهی سروا مکن زین بیشتر ناز

[...]

ز خاک رهگذارت سر فرازیم

به خدمتکاریت جان صرف سازیم

به ذوق کارفرما کار سازیم

ز مزد کارفرما بی‌نیازیم

نگاهی گرم یعنی دلنوازیم

زبانی نرم یعنی چاره سازیم

همه گفتند جان راهش ببازیم

چو امر شه شد او را بر نوازیم

به دشمن جملگی یک باره تازیم

ز جیحون رود خون بر خصم سازیم

بگو تا سر به همت برفرازیم

برایت خانه عالی بسازیم

بیا تا نرد را شاهانه بازیم

جهان چار سو را درگدازیم

به افسون هنر از برگ کاهش

بهشتی این سوی گردون بسازیم

بیا تا کار این امت بسازیم

قمار زندگی مردانه بازیم

چنان نالیم اندر مسجد شهر

که دل در سینهٔ ملا گدازیم