جهان افروز هرمز داد می‌کرد

به داد خود جهان آباد می‌کرد

یکی عیش گذشته یاد می‌کرد

بِدان تاریخ دل را شاد می‌کرد

بدین وعده ملک را شاد می‌کرد

خرابی را به رفق آباد می‌کرد

سراسیمه شد و فریاد می‌کرد

که از دارم چرا آزاد می‌کرد

گه از هجر گذشته یاد می کرد

به وصلش خاطر خود شاد می کرد

دلش هر گه ز شیرین یاد می کرد

به شکر خاطر خود شاد می کرد

نفیر از تنگی جا، داد می کرد

ز راه آستین فریاد می کرد

سلاح جنگ یک یک یاد می کرد

به تیر انداختن دل شاد می کرد

یکی نام و نسب را یاد می کرد

یکی خود بر حسب، دل شاد می کرد

سحر دل، خود به خود فریاد می‌کرد

از این فریاد، خاطر شاد می‌کرد

سراپا شمع سان می‌سوخت فایز

مگر عهد جوانی یاد می‌کرد

سحر دل خود به خود فریاد می کرد

از این فریاد خاطر شاد می کرد

سراپا شمع سان می سوخت فایز

مگر عهد جوانی یاد می کرد