برون آرند ماران را ز سوراخ

به افسونها کنندش رام گستاخ

بدین امّید‌های شاخ در شاخ

کرم‌های تو ما را کرد گستاخ

پرنده مرغکان گستاخ گستاخ

شمایل بر شمایل شاخ بر شاخ

گَهی سوی درختان دید گستاخ

که گویی مرغ شد پرید بر شاخ

رضا دادش که در میدان و در کاخ

نشیند با ملک گستاخ گستاخ

به سیم دیگران زرین مکن کاخ

کزین دین رخنه گردد کیسه سوراخ

بُخار تلخ شیرین بود گستاخ

چو شیرین شد رطب، خار است بر شاخ

ز جای گوسفندان تا در‌ِ کاخ

دورویه سنگ‌ها زد شاخ در شاخ

ز مجروحی دلش صد جای سوراخ

روانش بر هلاک خویش گستاخ

من آیم خود به خدمت بر سر کاخ

زمین بوسم به نیروی تو گستاخ

بپرس از عقل دور‌اندیش گستاخ

که «‌چون شاید شدن بر بام این کاخ‌؟»

ز چشم تو باستادست بر شاخ

باستغفار گردد با تو گستاخ

بجست از پس بسوی موش گستاخ

مگر بس تنگ بود آن موش‌سوراخ

چو روی آن شکر لب دید از کاخ

روان شد شیر پستانش بصد شاخ

هزاران مرغ گوناگون گستاخ

بسوی آشیان پرّان بهر شاخ

چه سود از دزدی آنگه توبه کردن

که نتوانی کمند انداخت بر کاخ

بلند از میوه گو کوتاه کن دست

که کوته خود ندارد دست بر شاخ

چه سود از دزدی آنگه توبه کردن

که نتوانی کمند انداخت بر کاخ

بلند از میوه گو کوتاه کن دست

که کوته خود ندارد دست بر شاخ

شهادت خاست از خضر اندران کاخ

چو تسبیح درخت از سبزی شاخ

مکن بد خوی را با خویش گستاخ

ستور بد، کهش ریزی، زند شاخ

ز بار تلخ خیزد خواری شاخ

ز شمع مرده کی روشن شود کاخ