بَسا رویا که اَز من رَفت آبَش.

بَسا چشما که اَز من رَفت خوابَش.

ز روی ویس بودی آفتابش

ز موی ویس بودی مشک نابش

درود از من بدان ناز و عتابش

که آبم برد زنخدان خوشابش

چه خوش بود آن به دل اندر عتابش

چه خوش بود آن به ناز اندر حخابش

گلی که خود بدادم پیچ و تابش

باشک دیدگانم دادم آبش

درین گلشن خدایا کی روا بی

گل از مو دیگری گیرد گلابش

شبی صد کس فزون بیند به خوابش

نبیند کس شبی چون آفتابش

که آن دُر کو که گر بینم به خوابش

نه در دامن که در دریای آبش

ز تاب زلف خویش آرم به تابش

فرو بندم به سِحر غمزه خوابش

به فراشی کواکب در جنابش

به سرهنگی سعادت در رکابش

سپاهی چون کواکب در رکابش

که از پری خدا داند حسابش

وگر خواهی که من بدهم جوابش

کنم از بهر تو اینجا عقابش

ملایک می‌کنند آنجا شتابش

که پیش آرند در دوزخ عذابش

ازان می‌گشت وزان بود آن شتابش

کزان دارو نگیرد بو که خوابش

شهش محبوس کرد و در عذابش

نه نانی داد در زندان نه آبش

چو واقف گشت خنّاس از خطابش

بداد از سینهٔ حوّا جوابش

بگوش جان ز حق آمد جوابش

که چون هر بار ما دادیم آبش

پس آنگه کرد حق از راهِ خوابش

بتسلیم پسر کُشتن خطابش

هزاران جان برای یک خطابش

برافشاندند دل پر اضطرابش

میان این همه رنج و عذابش

رسید از هاتف عزّت خطابش

چو دیگر ناید از حضرت خطابش

نه او ماند نه دور و انقلابش