اگر مهر خموشی زان لب شیرین بیان خیزد

سبک چون پنبه سنگینی ز هر گوش گران خیزد

ز بس گفتار من از دل غبارآلود می‌خیزد

چو بردارم قلم خط غبار از کلک من ریزد!

به تمکینی ز جای خویش آن طناز می‌خیزد

که می‌لرزد عرق بر چهره‌اش اما نمی‌ریزد

زخامی هر کبابی اشک خونین بر زمین ریزد

کباب دل چو گردد پخته اشک آتشین ریزد

ز ماه روزه حسن آن پری پیکر دو چندان شد

از آن مهر خدایی ماه من خورشید تابان شد

چه پروا عاشق بیتاب را از سوختن باشد؟

که چون پروانه در گیرد چراغ انجمن باشد

بزرگان را به تعلیم کسی حاجت نمی‌باشد

ادیبی اهل دولت را به از دولت نمی‌باشد

ز شهرت ناقص از کامل عیاران بیش می بالد

ز انگشت اشارت ماه نو بر خویش می بالد

دلی کز خامشی روشن شود مردن نمی داند

خموشی آتش سنگ است، افسردن نمی داند

ز بی دردی پر و بال طلب از کار می ماند

ز پای خفته دامن در ته دیوار می ماند

مزن ای سرو با شمشاد او لاف از خرام خود

که رسوایی ندارد تیغ چوبین در نیام خود

نگردم چون سبو غافل ز حفظ آبروی خود

ز غیرت دست خود پیوسته دارم بر گلوی خود

گریبان چاک در گلشن چو آن طناز می آید

ز شاخ گل تذرو رنگ در پرواز می آید

ز ماه نوگشاد عقده دلها نمی آید

گره وا کردن از یک ناخن تنها نمی آید

به قلب خصم عاجز تاختن از ما نمی آید

به روی سایه تیغ افراختن از ما نمی آید

به روی نرم، کار از اهل دنیا برنمی آید

که بی آهن شرار از سنگ خارا برنمی آید

نشاط ظاهری دل را گره از کار نگشاید

دل پیکان ز شکرخنده سوفار نگشاید

صنوبر قامتی کز خاک می روید گرفتارش

خیابان می کشد چون سرو قد از شوق رفتارش

در آن محفل که برخیزد نقاب از روی گلپوشش

سپند از جای خود برخاستن گردد فراموشش

تماشای جمال خود چنان برده است از هوشش

که بیرون آورند از خانه آیینه با دوشش!