به دامان قیامت پاک نتوان کرد خون من

همین جا پاک کن ای سنگدل با خود حسابم را

غم عالم فراوان است و من یک غنچه‌دل دارم

چسان در شیشهٔ ساعت کنم ریگ بیابان را؟

چنان شد عام در ایام ما ذوق گرفتاری

که آزادی کند دلگیر، اطفال دبستان را

بنه بر طاق نسیان زهد را چون شیشهٔ خالی

درین موسم که سنگ از لاله جام آورد مستان را

به هشیاران فشان این دانهٔ تسبیح را زاهد

که ابر از رشتهٔ باران به دام آورد مستان را

مکرر بود وضع روز و شب، آن ساقی جانها

ز زلف و عارض خود، صبح و شام آورد مستان را

نسیم ناامیدی بد ورق گرداندنی دارد

مکن نومید از درگاه خود امیدواران را

امید من به خاموشی، یکی ده گشت تا دیدم

که سامان می‌دهد دست از اشارت، کار لالان را

مَرا، از صافیِ مَشرَب، زِ خود دانند، هر قومی

که: هر ظرفی، به رنگِ خود بَرآرد، آبِ روشن را

دلم هر لحظه از داغی به داغ دیگر آویزد

چو بیماری که گرداند ز تاب درد بالین را

خمارآلوده‌ی یوسف، به پیراهَن نمی‌سازد

زِ پیشِ چَشمِ من بَردار، این مینای خالی را

مه نو می‌نماید گوشهٔ ابرو، تو هم ساقی

چو گردون بر سر چنگ آر آن جام هلالی را

عنان سیل را هرگز شکست پل نمی‌گیرد

نگردد قد خم مانع، شتاب زندگانی را

حیاتِ جاودان، بی‌دوستان، مرگی‌ست پابَرجا

به‌تنهایی مَخور، چون خضر، آبِ زندگانی را

به امّیدی که چون بادِ بهار از دَر دَرون آیی

چو گُل، در دستِ خود داریم، نقدِ زندگانی را

شود آسان، دل از جان برگرفتن، در کُهن‌سالی

که در فصلِ خزان، برگ، از هوا گیرد، جدایی را

سزای توست چون گل گریهٔ تلخ پشیمانی

که گفت ای غنچهٔ غافل، دهن پیش صبا بگشا؟

شکایت‌نامه‌ی ما، سنگ را، دَر گریه می‌آرَد

مُهَیّای گِرِستَن شو؛ دِگَر، مکتوبِ ما بُگشا

مَرا از قیدِ مذهب‌ها، بُرون آوَرْد، عشقِ او

که چون خورشید طالع شد، نهان گردند، کوکب‌ها

نمی‌بود این‌قَدَر خوابِ غرورِ دِل‌بَران، سنگین

اگر می‌داشت آوازی، شکستِ شیشه‌ی دل‌ها