ز مردی گر به نامردان شوی غالب، مشو غره

چو طالع کرد سستی، مرد را نامرد می‌گیرد

نگاهم بر رخش خار به گل پیوسته را ماند

دلم با زلف او تار به سنبل بسته را ماند

ازو رنگی ندارم، گر به او صد بار می پیچم

تنم در پیچش او، رشته گلدسته را ماند

نه جوی باغ می داند دلم، نه جدول بستان

پی بی طاقتی در چشمه سیماب می گردد

چو خیزد گردباد از خاک ما در دشت محرومی

به رنگ ابر نیسان، گریه اش در آستین باشد

مگو طغرا چه سان باشم چنین، کاول چنان بودم

که اوضاع جهان، گاهی چنان، گاهی چنین باشد

نیم آیینه وش از پشت و روی کار خود آگه

نمی دانم چه سان با آن دو رویم کار یکسو شد

لبش در باغ، رنگ آمیز گلهای تبسم شد

شکفتن گو به خجلت از دهان غنچه برگردد

نمی آید ز یوسف، جستجوی پیرکنعانی

پسر آن مهر کی دارد که دنبال پدر گردد؟

مگو طغرا به کامم آسمان هرگز نمی گردد

[...]

ز پا ننشست اشکم، تا نیاوردت به سوی من

ندانستم کزان طفل این قدرها کار می آید

بدین حسن بهار افشان، چو رو در بوستان آری

به جای خار، گلبن برسر دیوار می آید

دل طغرا ز مژگانت خروش ارغنون دارد

[...]

ز بس مرغ نگاهم چیده گل از باغ رخسارش

چو طاووس از گرانباری، به یک پرواز می افتد

چه غم گر گنج بادآورد گل فصل خزان گم شد

امانت وار در فصل بهارش باد می آرد

ز رخ، چشم تو مستی در بهشت افتاده را ماند

ز لب، خال تو جامی سر به کوثر داده را ماند

دلم از یاد چشم او بود مانند نرگسدان

سرم از فکر لعل او، کدوی باده را ماند

دمی کز هر طرف گردد پریشان سنبل زلفش

[...]

بدین سان رخ ز من گر آن گل بدخو بگرداند

به تصویرش اگر افتد نگاهم، رو بگرداند

ز بهر کار بدین کارخانه آمده ایم

که مزد می دهد آن را که هیچ کار نکرد

نمی استد به زور صبر، اشک غربت آلودم

مگر پیش ره این آب را خاک وطن گیرد

این یک دم نابود، چه باشد چه نباشد

با آتش ما دود، چه باشد چه نباشد

فلک بی جور خلق از شیوه رفتار می ماند

درشتی گر نباشد، آسیا از کار می ماند

کشد چون آفتاب از کوی آن مه پا به ناچاری

[...]

سرزلف ترا تا دید دل، از پای می افتد

مدام این طفل را در اول شب، خواب می آید

چنان طفل نگه را بی رخت سرگشته می بینم

که پنداری ز راه کوچه گرداب می آید

نخندد چون دلم بر شانه، کز راه تهیدستی

به هندستان زلفت از برای مال می آید

اگر چون سنبلت صدبار فال از شانه می گیرم

پریشانی به چندین رنگ در هر فال می آید

نمی دانم کجا بگریزم از دست سیه بختی

[...]

مگو تا کی توان بیگانه بود از مردم عالم

بدین ناآشنایان، گر نباشی آشنا، بهتر

کسی کو را نباشد طاقت یک میل ره رفتن

دود چون سرمه صد میل از پی رم کرده آهویش

به تعظیم صبا از جای خود یک مو نمی جنبد

به جای زلف اگر سنبل گذارد سر به زانویش

چنان کز بهر آتش، سنگ و آهن را زنی برهم

دو عالم را به یکدیگر زدم از بهر دیدارش

چو مینا گرچه آیین قدح نوشی نمی دانم

لبالب گر شوم از باده، بیهوشی نمی دانم

مده خیاط دوران، گو قبای اطلسم چون گل

که من آیینه ام، غیر از نمدپوشی نمی دانم

اگر سرو سهی باشم، ز ناشایستگی خود را

[...]

نهان شد صافی ام ز آمیزش ناصاف این مجلس

به چشم میکشان صهبای دردآلود را مانم

نهد پا بر بساط مشربم ترسا وگر مومن

تفاوت نیست پیشم، درگه معبود را مانم

ز جور آسمان، گفتار و کردارم دگرگون شد

[...]