چسان کرده اجل پامال خاک حسرت و محنت

قد سرو جوانان ماه روی نوعروسان را

تو را بس دردها باشد چرا بنشسته غافل

برای چاره دردت مهیا ساز درمان را

بزن دست توسل بر ولای شبل شیر حق

که شست از دست دست و داد در راه خدا جان را

ابوالفضل که باشد در لقب ماه بنی‌هاشم

که نورش کرده روشن شمع بزم آل عمران را

بود ماه دو هفته خوشه چین خرمن حسنش

دهد فیض تجلی از جمالش مهر رخشان را

جهان فضل و بحر علم و حلم و معدن بخشش

که ز کمتر سخایش داده رونق ملک امکان را

سپهر معرفت را طلعت وی نیز اعظم

ز نور چهر خود تابان نموه ماه تابان را

ز فرط رتبه و جاه و جلال و عز و زیب و فر

به کمتر پایه قدرش خود بنشاند کیوان را

کند سطح زمین را تنگ از بس دست و سر ریزد

بره روز رزم گر گیرد یه کف شمشیر بران را

چنان در وعده روز الستش بود پابرجا

که سر داد از وفا و برد بر سر عهد و پیمان را

نمود از جان قبول یاری فرزند پیغمبر

علمداری و سقائی و سرداری طفلان را

چو دید از چار سو بر شاهدین بستند و بگشودند

ره آب و در کفر و نفاق و بغی و عدوان را

جهان چو نچشم دشمن تنگ شد بر چشم حق‌بینش

چو بشنید از عطش فریاد و افغان یتیمان را

به کف بگرفت تیغ آبدار و مشک خشکیده

چو گردون خمش دوزد بوسه پای شاه خوبان را

که ای جان برادر زندگی دشوار شد بر من

نظر کن خاطر افسرده و حال پریشان را

دگر مپسند بر عباس درد و محنت دنیا

که نتوانم کشم بار غم هجران یاران را

گرفت اذن جهاد از اشه و روآورد در میدان

زبان پند بگشود و بگفت آن کفر کیشان را

حدیث اکرم الضیف از نبی گر هست بر خاطر

چشد پس حق اکرام و کجا شد رسم احسان را

شما را دعوی اسلام و آل مصطی مهمان

مسلمان بر لب دریا کشد کی تشبه مهمان را

حسینی را که روی بال بردش جبرئیل از فرش

منور ساخت از قنداقه خود عرش یزدان را