مباد از بخت فرّخ آفرینم

اگر گیتی نه بر روی تو بینم

کنون هرگز نخواهم‌شان که بینم

که از بهر تو با ایشان به کینم

در این گیتی به جای او که بینم

بَرو بر، دیگری را کی گزینم

کجا هر گه که موبد را ببینم

تو گویی بر سر آتش نشینم

نه مِیْ گیرم نه با خوبان نشینم

نه جز وی در جهان کس را گزینم

ز اندام تو باشد یاسمینم

ز گفتار تو باشد آفرینم

همی تا شادمانت باز بینم

بر آتش خسپم و بر وی نشینم

بتر زین کی نماید بخت کینم

که ویرو را همی در خواب بینم

تو بینی روشن و من نیز بینم

که من با تو به مهرم یا به کینم

چرا چندین به تنهایی نشینم

بلا تا کی کشم نه آهنینم

شوم با مادرت خرم نشینم

ترا با این همه تندی نبینم

به جان من که رامین را گزینم

که رویش را بهشت خویش بینم

نه روی ویس را هرگز ببینم

نه با کسها و خویشانش نشینم

اگر روزی رخانش باز بینم

بدو بخشم همه تاج و نگینم

پذیرفتم که گر رویش ببینم

به دست او دهم تاج و نگینم

همی تا روی تو بینم چنینم

به پیش دادگر رخ بر زمینم

جهان را جز به چشم تو نبینم

تو باشی مایهٔ تخت و نگینم

چو سنگینه دلم چه آهنینم

که گیتی را همی بی او ببینم

درین سختی اگر من آهنینم

نمانم تا رخانت بازبینم

نپندارم که روزی باز بینم

ترا شادان و بر تختت نشینم