چراغ‌افروز چشم اهلِ بینِش

طراز کارگاه آفرینش

گر اندیشه کنی از راه بینش

به عشق است ایستاده آفرینش

جهان خرم شد از نقش نگینش

فروخواند آفرینِش آفرینَش

به نام روشنایی‌بخش بینش

که روشن‌چشم از او گشت آفرینش

به حکم اوست در قانون بینش

تغیُّر‌های حال آفرینش

ملک چون دید کآمد نازنینش

ستد داد‌ِ شکر از انگبینش

جوابش داد کای باریک‌بینش

جهان جان و جان آفرینش

خدا‌بین شو که پیش اهل بینش

تنُک باشد حجاب آفرینش

ز مهرش باز گویم یا ز کینش

ز دانش یا ز دولت یا ز دینش

قیاسی باز گیر از راه بینش

حد و مقدار خود از آفرینش

زهی سلطان سواری کافرینش

ز خاک او کشد طغرای بینش

چو دریائی ز گوهر کرده زینش

نگشته وهم کس زورق نشینش

موید نصره‌الدین کافرینش

ز نام او پذیرد نور بینش

تو نوری در تمام آفرینش

بتو بینا حقیقت عین بینش

ثنائی گو بر ارباب بینش

سزای صدر وبدر آفرینش

ز عکس ذات او دان آفرینش

حقیقت اوست نور عین بینش

توئی مقصود ما در آفرینش

چه می‌خواهی بخواه ای عین بینش

توئی یکتا میان آفرینش

توئی مر جمله را چون چشم بینش

ثنائی نیست با ارباب بینش

سزای صدر و بدر آفرینش

شهی می‌دید طوطی هم‌نشینش

قفس کرده ز سختی آهنین‌ش