ز رشک نام او عالم دو نیم است

که عالم ، یکی او را دو میم است

ز خسف این قران ما را چه بیم است

که دارا دادگر داور رحیم است

تو را بسیار گفتن گر سلیم است

مگو بسیار دشنامی عظیم است

همیشه چشم بر ره دل دو نیم است

بلای چشم بر راهی عظیم است

جهان در نسل تو ملکی قدیم است

به‌دست دیگران عیبی عظیم است

به رنج آید به دست این خود سلیم است

چو از دستت رود رنجی عظیم است

و گر دارم گناه، آن دل رحیم است

گناه آدمی رسم قدیم است

تو دری گر یتیمی این چه بیم است

که در را بهترین وصفی یتیم است

کسی کاو را چراغی مستقیم است

چراغش را ز باد تند بیم است

جهانی جان درین محنت دو نیم است

که داند کین چه گردابی عظیم است

ولیکن چون خداوند کریم است

ببخشد گرچه این جرمی عظیم است

چو آب خضر درجام می ماست

کجا میریم گر مرگ از پی ماست

برغم آن مفسّر کو اثیم است

چراغش را ز باد تند بیم است

حرمگاه دلت جانان مقیم است

ترا هم پرده دار و هم ندیم است

چو شیطان بر در جنّت مقیم است

حذر کن ز آنکه شیطان رجیم است

ز نفست این همه تشویش و بیم است

وگرنه ذات او سهل و سلیم است

گهی درخلوت تن در مقیم است

گهی با هر کس اینجاگه سلیم است

فراق دوستان کاری عظیم است

چه می‌گویم که دردی بس الیم است

اگر چه دوست با ما نیست یک دم

وصالش مونس و هجران ندیم است

اگر هجران، خیالش همنشین است

[...]

مرا در آرزویت غم ندیم است

به تو گر نیست روشن، حق علیم است

به خاک پای تو خوردیم سوگند

از آن معنی که سوگندی عظیم است

چو دل با ابرویت پیوسته بودم

[...]

گرفته در بر اندام تو سیم است

برادر خوانده زلفت نسیم است

از آن زلف سیه بر مشکن آن را

بنا گوش ترا در یتیم است

به رعنایی چنین مخرام، غافل

[...]